Και που λετε, είχε πάει η Κλύτη στον Άδη, και συναντήθηκε με την Ελένη, και τον Αγαμέμνονα και άλλους.
Εκεί ήταν και κάποιος που δεν μιλούσε, αλλά έβαφε τη σκάλα. Μάλλον εμείς πρέπει να είμασταν.
Μετά άρχισε να τα ρίχνει η μια στην άλλη, γιατί πάντα η μικρή αδερφή είναι πιό όμορφη και πιο χαλαρή, ενώ η μεγάλη πιο έξυπνη και πιο “καπάτσα”.
Αφού ο μπαμπας τους ήθελε να τις ξεφορτωθεί γιατι δεν τις άντεχε άλλο μεσα στο σπίτι, τις έδωσε όσο όσο.
Κι’αυτές τα κάνανε σαλάτα, τόσο πολύ όσο μόνο δυο κακομαθημένες αδερφές μπορούν να καταφέρουν.
Άντε να βγάλεις άκρη εσύ τώρα, στον Άδη. Ποιόν να πιστέψεις; Αναρωτιέμαι γιατί να έχει ακόμα και εκεί λόγο να πει ψέματα;
Σάμπως θα έχουν καλύτερη εντύπωση γιαυτή τη ψυχή, οι άλλες; Αφού όλες στο ίδιο καζάνι βράζουν!
Τα λόγια της ήταν σοφά, διαχρονικά…
Αν εξαιρέσεις το φως του κινητού του διπλανού μου που είχε βαρεθεί τη ζωή του γιατί μάλλον από υποχρέωση είχε βρεθεί εκεί, κατά τα άλλα ήταν μια πολύ όμορφη παράσταση.
Σε λίγες μέρες θα έχουμε και την επίσημη κριτική από την θεατρολόγο φίλη μου με την οποία την παρακολουθήσαμε μαζί.
Τι μου άρεσε:
-Οι διάλογοι (και οι μονόλογοι)
-Η Ωραία Ελένη (με το κόκκινο φόρεμα)
-Το διαχρονικό της υπόθεσης και ο τρόπος που ηταν εκμοντερνισμένο.
-Η μινιμαλιστική προσέγγιση
Γενικά το αποτέλεσμα ήταν αρκετά καλό θα έλεγα!!!
Για τα Πατρινά δεδομένα έμεινα ενθουσιασμένος!!!
Τι δεν μου άρεσε:
-Ο τυπάς που μάζευε τα άσπρα με τη μαύρη σακούλα σκουπιδιών
-Το σχετικά απαθές κοινό (Κυριακή βράδυ)
-Το κλικ κλακ των διακοπτών από τα φώτα
-Η “παρέμβαση” του σκηνοθέτη
-Τα ζεστά σάντουιτς, θα μπορούσαν να ήταν τυρόπιτα πχ.
-Κράτησε λίγο, θα μπορούσε να είχε λίγο χαμηλότερο ρυθμό.